Bergschoenen

Ik heb de verhuizing voor de boeg en ben aan het behangen, witten, vloeren (laten) leggen, inpakken, demonteren en zenuwachtig zijn. Al drie weken lang heb ik dikke bergschoenen aan, ook als ik naar een afspraak of een clubje ga. Om zeven mijlen in eneacute;eneacute;n stap af te kunnen leggen. Het geeft me moed, want van de ene plek naar de andere plek verkassen is een klus vol tegenvallers. Alles duurt langer dan gepland, kost meer materiaal dan berekend en meer energie dan gedacht.Met de verf nog op mijn nagels knaagt het langzaamaan wel als ik in een gezelschap kom waar elegante herfst outfits en dito schoeisel worden gedragen. Ik gris slechts bij elkaar wat schoon en warm is. Eeneacute;n keer anders is leuk, twee keer 'kan', maar de derde keer voel ik de onaangepastheid van mijn outfit afstralen en verlang ik weer naar een kast waar ik voor kan gaan staan en kan kiezen wat ik eens aan zal trekken. Echt uitbundig anders is dat niet, maar er is een subtiel verschil. Nu ben ik al blij dat ik tenminste van de partij ben in deze drukke tijd. Het liefst zou ik alles afbellen. Ik voel de druk van alles wat gewoon doorgaat en een appel op mij doet, terwijl ik toch even pendel tussen twee huizen die op zijn kop staan (of doe ik iets niet goed?). Waar ik naar toe wil is dat dit niet echt een goed vertrekpunt is om een date te organiseren. Voor mijn gevoel staat mijn leven even stil. Hoewel.. Op de buurtborrel bij het nieuwe appartement, heb ik wel een hele leuke man ontmoet (had ik toen mijn bergschoenen aan? Ik weet het niet meer, ik ben bang van wel).